Ryzyko zachorowania

Ryzyko zachorowania na mononukleozę jest paradoksalnie większe u osób, które żyją w dobrych warunkach socjalnych i ekonomicznych. Dzieje się tak ponieważ znacznie później stykają się one z wirusem EBV i nie są w stanie wytworzyć samoistnej odporności. Według przeprowadzonych badań aż 80% dzieci z krajów biednych posiada w swoim organizmie przeciwciała tego wirusa, natomiast w krajach zamożnych ten odsetek sięga niewiele ponad 40%. Kolejnym czynnikiem, który potęguje ryzyko zachorowania na mononukleozę jest fakt, że choroba ta w większości przypadków rozprzestrzenia się poprzez zakażenia bezobjawowe.

Najczęściej spotykane jest wewnątrzrodzinne przenoszenie wirusa EBV, ale konkretne zdiagnozowanie i wyeliminowanie bezpośrednich czynników zarażenia jest wręcz niemożliwe, ponieważ okres inkubacji (rozwoju choroby od momentu zarażenia do wystąpienia pierwszych objawów) trwa 30-50 dni. Chory zaczyna zarażać już na tydzień przed wystąpieniem objawów klinicznych choroby. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u osób leczonych lekami immunosupresyjnymi, czyli hamującymi prace układu odpornościowego, okres zarażania może się wydłużyć nawet do 18 miesięcy od czasu ustąpienia objawów choroby.